More than a year and a half has passed since the Myanmar military (known as the Tatmadaw) abruptly deposed the elected government of Aung San Suu Kyi in February 2021. Since then, the political situation in the country has deteriorated into a long and crippling conflict. The State Administration Council (SAC) – the official name of the ruling military junta led by General Min Aung Hlaing – has carried out a ruthless crackdown to suppress any form of opposition to its rule: Political opponents, civil and public servants, civil society representatives, human rights practitioners, religious actors, and journalists have all been charged with baseless allegations, unlawfully detained or put under house arrest. More specifically, Aung San Suu Kyi and her loyal political allies have been convicted on corruption, sedition, and other phony charges after trials in closed court without proper access to legal counsel. To date, more than 2,000 civilians have died in Yangon, Mandalay, and other cities whose streets now represent a distillation of resistance and protest against the regime.
Last September, the United Nations (UN) Special Rapporteur on Myanmar warned that humanitarian conditions have “gone from bad to worse to horrific” for 1.3 million displaced people and other weak categories of persons who have been suffering months of systematic abuses. Most of the over 453,000 newly displaced persons are women and children (UN General Assembly 2022). Nevertheless, among those who continue to experience the military regime’s heavy-handed tactics are the multitudes of ethnic groups scattered across the union: Residents in Shan, Karen, and Rakhine states are trapped in their villages without food and medicine as the regime’s military forces have blocked access to all of the major communication routes and resources while longstanding conflicts have been fully re-ignited.
Resistance in Myanmar is nothing new: We think back to the mass rallies of August and September 1988, when the Tatmadaw killed hundreds of protesters, thereby putting Aung San Suu Kyi at the forefront of the anti-military campaign for the first time. While the most solid form of resistance to military rule over the past few decades has lain in ethnic minority regions (Farrelly 2013: 313), the struggle is now concentrated around the Civil Disobedience Movement (CDM), a mass movement comprised of tech-savvy youth, workers who strike inside and outside industrial parks, teachers, and consumers boycotting military-affiliated business activities in a bid to show their dissatisfaction with this unpopular regime. More surprisingly, such a fluid movement has managed to gain popularity among civil servants: Directors and staff officers from the Central Bank, commercial banks, and ministries have clearly rejected the illegal power grab and the use of military force against the demonstrators. This has thrown the complex relationship between bureaucracy and the armed forces into unprecedented upheaval. Meanwhile, a group of lawmakers elected in the November 2020 general election have formed the National Unity Government (NUG) in exile and opened representative offices abroad. In May 2021, the NUG also created the People’s Defence Force (PDF) as its armed forces. However, deep divisions in the society and alongside ethnic fault lines prevent the PDF and ethnic armed organizations from joining forces to form a common opposition front against the Tatmadaw (Sun 2022).
After reacting to the coup with outrage, several countries have enacted a string of measures that include downgrading diplomatic relations with Myanmar, imposing an arms and equipment embargo, and sanctioning a list of designated persons and entities closely connected to the Tatmadaw. The European Parliament resolution approved in March 2021 calls on the junta to fully respect the outcome of the democratic election of November 2020, reinstate the civilian government and end the state of emergency. It also demands the immediate cessation of all violence and attacks against Myanmar’s ethnic groups and the release of Aung San Suu Kyi and all other political prisoners (EU Parliament 2022). By the same token, the US Senate resolution passed in February 2022 asks the Biden administration not only to impose further restrictions on the Tatmadaw, military-owned or controlled enterprises, and those responsible for the coup but also to provide all manner of assistance to the CDM (US Congress 2022). Even some regional financial institutions have disavowed connections with the country: The Asian Development Bank, for example, has temporarily put on hold infrastructural project disbursements and new contracts that would facilitate Myanmar’s economic development. Against this backdrop, the Association of South-East Asian Nations (ASEAN) has tried to ease tensions, albeit in vain. As the situation snowballed, member states urged Myanmar’s military to take concrete actions to effectively implement the “Five-Point Consensus” that had hastily been reached in April 2021. While failing to mention the Tatmadaw, the official statement calls for constructive dialogue, humanitarian assistance, and an immediate cessation of violence (ASEAN 2021). Even though, albeit theoretically, the association is committed to implementing a crisis resolution plan more in deeds than in words, it is unlikely to find a way back on the path towards democratization, since the COVID-19 pandemic meant reducing the political situation in Myanmar to a footnote on its agenda.
All these issues were addressed in a hybrid international conference on Myanmar hosted by T.wai – Torino World Affairs Institute on 18–19 February 2022 in Turin and organized in partnership with the Department of Cultures, Politics and Society of the University of Turin, with the support of the City of Turin and Fondazione Compagnia di San Paolo. The conference is part of the activities conducted by MyERN – Myanmar-Europe Research Network which aims to give a voice to Myanmar’s scholars through intellectual engagement with European and global academics and practitioners. This book is a collection of selected papers from the conference, all reflecting on the consequences of the coup for the country’s political, economic, and social future. The themes of the chapters, notwithstanding the variety of topics, perspectives, and approaches, revolve around three overarching concepts: resistance, resilience, and re-invention.
The case of Myanmar stands out as an example in South-East Asia of how people promptly respond to the challenges of authoritarian regimes through disobedience and resistance. The CDM epitomizes the backbone of protest for all parties involved in the post-coup era. To those opposing the SAC, the CDM is not only at the forefront of the anti-regime campaign but also poised to overthrow the military-controlled administrations (Anonymous 2021). For some, it is not even a case of restoring the decade-long transitional democratic process abruptly interrupted by the coup: They feel hopelessly betrayed, and for them, it is a matter of getting rid of the Tatmadaw entirely. Resistance to the authorities’ repressive strategy has also continued from the various ethnic groups affected by political and social exclusion, which see the coup and its aftermath as yet another episode in an inter-Bamar contestation of power. As the junta has resumed its turf war in the borderland areas, some ethnic armed organizations, like the Kachin Independence Army and the Myanmar National Democratic Alliance in Northern Shan State have been forced to launch a string of offensives on the Tatmadaw’s positions. The Rohingyas in Rakhine state have also adopted various forms of resistance (see Nabuco Martuscelli, Ahmed and Sammonds 2022), including fleeing to Bangladesh en masse since 2017, to survive persecution.
Resilience is a key concept derived from the fields of psychology and sociology and comes into play when individuals or organizations prove their abilities and competencies to resist the challenges generated in a condition of crisis. We might argue that – even before the coup – Myanmar’s transition could be better understood as a case of “authoritarian resilience” rather than democratization (Ruzza, Gabusi and Pellegrino 2019). The same ethnic groups have been resilient throughout the decades of domestic in-fighting. As for the post-coup era, resilience for the CDM means keeping spirits and determination alive to build a federal and democratic union by recognizing diversity in culture, religion, and language; reorganizing the protest in urban and rural communities to shape a cohesive bloc against the military government; and ultimately, countering the systematic human rights violations that a large part of the population has been suffering.
Underlying all the papers is a general sense of discomfort about the state of the union. Even if Myanmar may not technically be regarded as a failed state (at least, not yet), there is a general perception that Myanmar’s government is failing its own people. Far from following the modernization path of fellow ASEAN members like Malaysia and Vietnam, for example, Myanmar seems to be stuck on a path of internal strife, isolation, and underdevelopment. No matter how the political situation evolves, we can easily argue that the country has to be re-invented in several respects, starting from the relationship between the Bamar majority and the ethnic populations in the borderlands. In his keynote speech at the 2022 MyERN conference, Roberto Toniatti – an emeritus professor at the University of Trento – pointed out that there might be a fundamental misunderstanding between the Tatmadaw and the ethnic armed organizations regarding the meaning of federalism. While the former thinks they have a historical duty to pursue a path of nation-building, the latter prefer to talk about a process of state-building, where single states can choose whether or not to be members of a federation. As the authors often remark in their contribution, re-invention also concerns the complicated relationship among the different “souls” of the resistance and their ideas for the future, the education system, the economy, and even the ASEAN posture vis-à-vis an embarrassing member. This book’s many and varied voices contribute significantly to the debate over a more enlightened – and people-centered – evolution of Myanmar.
Structure of the book
Although the rapid changes make the situation all the more difficult to predict, what the book explores here are some political, economic, and social issues of the post-coup era. It consists of 11 contributions that draw on a variety of primary and secondary sources to explain the reaction to the coup and offer an understanding of Myanmar’s reality under military rule. We hope that this structure allows for a detailed comprehension of Myanmar’s recent transformation in different fields.
We begin by focusing on the domestic difficulties that have brought Myanmar back to the past. Kaung Sett Wai stresses that the CDM has failed as a nonviolent movement. The “competing hands” behind the CDM have only managed to “push the whole burden of the revolution onto the shoulders of public servants,” with the final result that the general public was, in the end, more damaged than the military. Kaung Sett Wai argues that, even though there are many intellectual roots in the CDM, there is also a lack of understanding of liberal political thought, which could represent the only sustainable foundation of any possible democratic regime in Myanmar in the future.
Min Thang reminds us that the Tatmadaw’s coup in 2021 was nothing new but the latest event in a well-known historical pattern. The chapter sums up what has happened in the country since 1 February by examining the challenges facing people in the country (especially the youth) and their resistance to the military amid the COVID-19 pandemic. The author stresses how the international community, which unfortunately is now distracted by Russia’s territorial invasion of Ukraine, has to do more than adopt sanctions and issue condemnations to support the youth of Myanmar because the political crisis will not end without engagement from abroad.
Megan Ryan and Mai Van Tran scrutinize the role of military newspapers and social media platforms since the coup, as they were fighting for influence over public opinion. They argue that, despite pro-resistance content enjoying a significantly higher rate of engagement on average than pro-military content, democratic activists’ posts on Facebook and Twitter gradually declined while pro-military rhetoric gained ground. The chapter sheds some light on how authoritarian regimes manage to control the narrative on social media, especially when resistance does not share a common ideological goal.
Cecilia Brighi and Khaing Zar Aung deal with reactions from the Confederation of Myanmar Trade Unions, which promptly mobilized its 110,000 members to take part in the CDM. This happened thanks to the unions’ decades-long experience of organizing clandestine meetings. Furthermore, they could count on a large labor activist network that began organizing strikes and demonstrations en bloc throughout the country and, in most economic sectors, even halting the government ministries’ operations.
Another factor that requires a great deal of attention is ethnonationalism. By sketching out the complex history of ceasefire, disarmament, and re-armament of the Ta’ang rebel movements, Francesco Buscemi considers ethnonationalism not merely an ideology being mobilized by a political movement but a phenomenon that has a societal character. It has a political logic that infuses society with narratives and practices of justifying weapons and governing them and their relationship with the people. Thus, ethnonationalism becomes entrenched in communities and seems to take on a life of its own, notwithstanding what happens “outside”.
The increase in instability in Myanmar has seen a surge in narcotics production and trafficking into South-East Asia and beyond. By looking at some Western, Thai, and Chinese press sources, Maria Elena Sassaroli contributes to the literature on the topic by providing a summary of the evolution of the world’s second-largest producer of opium in the years leading up to and following the coup.
A sector that has undoubtedly paid a high price before and after the current military rule is education. Licia Proserpio and Antonio Fiori’s study, based on qualitative data collected through semi-structured interviews with governmental officials and university teaching staff, investigates how the SAC is reversing the NLD government’s education reforms to a model of repression and control aimed at keeping a space of separation between students and the society. The SAC’s action has also generated divergences between academics who have joined the CDM and those who have chosen to safeguard at least their teaching activities. In such a grim situation, the authors find some hope in the ongoing debate about the re-invention of the education system in a federal way, if and when a political space opens up. In his chapter, however, Yaw Bawm Mangshang demonstrates that the education reforms approved in the past have failed to achieve their objective of allowing mother tongue–based multilingual education for all ethnic nationalities because the content of the curricula has continued to rely on Bamar culture and Buddhism. Therefore, the author argues that multilingual education could help to re-invent Myanmar as a federal union where the wealth of different cultures and traditions could not only be respected but also become a source of strength.
Myanmar is now facing a triple crisis: the post-coup political setting, the post-pandemic sanitary shortcomings, and considerable economic weakness. In their qualitative and quantitative research, Samu Ngwenya-Tshuma and Min Zar Ni Lin argue that political instability and the uncertainty of orders have negatively affected factory operations. The garment sector shows some resilience, and for the most part, there are reasons for optimism; however, it continues to present worrying levels of uncertainty under military rule, not least because large importers like the European Union still face the dilemma of whether or not to sanction Myanmar’s world-competitive industrial sector, which consists mostly of small and medium-sized enterprises employing women.
The economic section ends with a contribution to the cattle trade between Myanmar and the People’s Republic of China. A team of scholars comprising Andrew Laitha, Terdsak Yano, Manabu Fujimura, and Manoj Potapohn points out that most of the benefits of cattle smuggling to China would accrue to Chinese buyers, local traders, and influential individuals connected to the Chinese network, while Myanmar’s farmers who supply the surplus cattle would gain little. As the coup and the COVID-19 pandemic have complicated joint efforts between China and Myanmar to regulate the legal trade, the authors also put forward some policy suggestions to re-invent Myanmar’s capacity in cross-border agricultural trade.
In the final few pages of the book, the last contribution considers how ASEAN could tentatively play a significant and effective role in mediation between the military and the elected civilian leaders to find a possible solution to Myanmar’s political crisis. Aung Kyaw Min argues that ASEAN could draw on lessons learned from the solution to the conflict in Cambodia in the early 1990s by moving beyond the Five-Point Consensus and involving the UN.
အာဏာသိမ်းပြီးနောက်
၂၀၂၁ခုနှစ်၊ ဖေဖော်ဝါရီလတွင် ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် ဦးဆောင်သည့် ရွေးကောက် တင်မြှောက်ထားသော အစိုးရကို မြန်မာစစ်တပ်(တပ်မတော်ဟုလူသိများသော)မှ ရုတ်ချည်း ဖြုတ်ချခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်ခွဲကျော် ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ တိုင်းပြည်၏ နိုင်ငံရေး အခြေအနေသည် ဆိုးရွားပြီး ရှည်လျားသော ပဋိပက္ခများအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ ဗိုလ်ချုပ်မှူးကြီး မင်းအောင်လှိုင် ဦးဆောင်သော စစ်အစိုးရ၏ တရားဝင်အမည်ဖြစ်သည့် နိုင်ငံတော် အုပ်ချုပ်ရေးကောင်စီ (SAC)သည် ၎င်း၏ အုပ်ချုပ်မှုကို ဆန့်ကျင်သည့် မည်သည့် ပုံစံကိုမဆို ဖိနှိပ်ရန် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်စွာ ဖြိုခွင်းခဲ့ပြီး နိုင်ငံရေး အတိုက်အခံများ၊ အရပ်ဘက်နှင့် ပြည်သူ့ဝန်ထမ်းများ၊ အရပ်ဘက်အဖွဲ့အစည်းများ၊ လူ့အခွင့်အရေး လှုပ်ရှားသူများ၊ကိုးကွယ်ယုံကြည်မှု အသီးသီးမှ ဆက်နွှယ် လှုပ်ရှားသူများ၊ သတင်း ထောက်များ အားလုံးကို အခြေအမြစ်မရှိသော စွပ်စွဲချက်များဖြင့် တရားစွဲဆိုခြင်း၊ ဥပဒေမဲ့ဖမ်းဆီးခြင်း သို့မဟုတ် နေအိမ်အကျယ်ချုပ်ချခြင်းများ ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ အထူးသဖြင့် ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်နှင့် ၎င်း၏ သစ္စာရှိနိုင်ငံရေး မဟာမိတ်များသည် အဂတိလိုက်စားမှု၊ နိုင်ငံတော်ပုန်ကန်မှုနှင့် အခြားသော အခြေအမြစ်မရှိသည့် စွဲချက်များဖြင့် တရားစွဲခံရပြီး ဥပဒေဆိုင်ရာ အကူအညီ ရယူခွင့်မပြုဘဲ သီးသန့်တရားရုံးတွင် တံခါးပိတ် အမှုရင်ဆိုင် နေကြရသည်။ လက်ရှိအချိန်အထိ ရန်ကုန်၊ မန္တလေးနှင့် အခြားမြို့ကြီးများတွင် အရပ်သား ၂,၀၀၀ ကျော် သေဆုံးခဲ့ပြီး ယခုအခါ သူတို့၏လမ်းမများသည် စစ်အစိုးရကို ဆန့်ကျင်ကန့်ကွက်မှုအတွက် ပေးဆပ်ခဲ့မှုများကို ပြသနေပါသည်။
လွန်ခဲ့သည့် စက်တင်ဘာလတွင် မြန်မာနိုင်ငံဆိုင်ရာ ကုလသမဂ္ဂ အထူးကိုယ်စားလှယ်က လူသားချင်း စာနာထောက်ထားမှု အခြေအနေများသည် အိုးမဲ့အိမ်မဲ့ဖြစ်ခဲ့ရသူ ၁.၃သန်းနှင့် စနစ်၏ မတရားအကြမ်းဖက်မှုဒဏ်ကို လပေါင်းများစွာ ခံစားခဲ့ရသော အခြား ထိခိုက်လွယ်သော အုပ်စုများအတွက် “ဆိုးရွားသော အခြေအနေမှ ပိုမိုဆိုးရွားလာပြီး ထိတ်လန့်ဖွယ် အခြေနေသို့ ပြောင်းလဲသွားသည်”ဟု သတိပေးခဲ့သည်။ နေရပ်စွန့်ခွာ ရွှေ့ပြောင်းလာသူ ၄၅၃,၀၀၀ ကျော်တွင် အများစုမှာ အမျိုးသမီးများနှင့် ကလေးများ ဖြစ်ကြပါသည် (UN, General Assembly 2022)။ မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ စစ်အစိုးရ၏ ပြင်းထန်သော နည်းပရိယာယ်များကို ပြည်ထောင်စုတဝှမ်း မှီတင်းနေထိုင်နေကြသော တိုင်းရင်းသားလူမျိုးစုများ ဆက်လက် တွေ့ကြုံ ခံစားနေကြရပါသည်။ ရှမ်း၊ ကရင်နှင့် ရခိုင် ပြည်နယ်တို့မှ ဒေသခံများသည် စစ်အစိုးရ၏ ပိတ်ဆို့ထားမှုကြောင့် စားနပ်ရိက္ခာနှင့် ဆေးဝါးပြတ်လပ်သော ကျေးရွာများတွင် ပိတ်မိနေကြပါသည်။ ကာလရှည်ကြာ ပဋိပက္ခများ ပြန်လည်၍ ပြင်းထန်နေချိန်တွင် စစ်အစိုးရမှ အဓိကဆက်သွယ်ရေး လမ်းကြောင်းများနှင့် အရင်းအမြစ်များ အားလုံးကို ပိတ်ဆို့ထားခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။
မြန်မာနိုင်ငံတွင် တော်လှန်ရေးဆိုသည်မှာ အသစ်အဆန်းတော့ မဟုတ်ခဲ့ပါ။ ၁၉၈၈ခုနှစ် သြဂုတ်လနှင့် စက်တင်ဘာလတွင် ပြုလုပ်ခဲ့ကြသည့် လူထုစုဝေးပွဲများ၌ တပ်မတော်က ဆန္ဒပြသူများကို ရာနဲ့ချီ သတ်ဖြတ် ခဲ့သည့်အတွက် ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်အား ပထမဆုံး အကြိမ်အဖြစ် စစ်အာဏာရှင် ဆန့်ကျင်ရေး လှုပ်ရှားမှု၌ ရှေ့တန်းတင်ခဲ့သည်ကို ပြန်တွေးကြည့်ပါ။ လွန်ခဲ့သည့်ဆယ်စုနှစ် အနည်းငယ်အတွင်း စစ်အုပ်ချုပ်ရေးအပေါ် အခိုင်မာဆုံးသော ခုခံမှုပုံစံသည် တိုင်းရင်းသား လူနည်းစုဒေသများ(Farrelly2013:313)တွင် တည်ရှိနေခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ယခုအခါတွင် အဆိုပါတိုက်ပွဲသည် အာဏာ ဖီဆန်ရေးလှုပ်ရှားမှု(CDM)တွင် ဗဟိုချက်ပြုနေပြီး လူထုလှုပ်ရှားမှုသည် နည်းပညာ တတ်မြောက်ထားသော လူငယ်များ၊ စက်မှုဇုန်အတွင်းရော အပြင်၌ပါ သပိတ် မှောက်ကြသော အလုပ်သမားများ၊ ဆရာ၊ ဆရာမများနှင့် စားသုံးသူများသည် အစိုးရအပေါ် မကျေနပ်မှုများကို ပြသလိုသော ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် စစ်တပ်နှင့် ဆက်နွယ်နေသော စီးပွားရေး လုပ်ငန်းများအား သပိတ်မှောက်ခြင်း စသည်ဖြင့် ပါဝင်နေကြပါသည်။ ပို၍အံ့သြစရာ ကောင်းသည်မှာ ထိုကဲ့သို့အရည်အသွေးရှိသော လှုပ်ရှားမှုသည် အစိုးရ၀န်ထမ်းများ ကြားတွင်ပါ ပျံနှံ့အောင်စည်းရုံးနိုင်ခဲ့ပြီး ဗဟိုဘဏ်၊ ပုဂ္ဂလိက ဘဏ်များနှင့် ဝန်ကြီးဌာနများမှ ညွှန်ကြားရေးမှူးများနှင့် ဝန်ထမ်းအရာရှိများသည် တရားမ၀င် အာဏာသိမ်းယူမှုနှင့် ဆန္ဒပြသူများအား စစ်အင်အားအသုံးပြုမှုကို ပြတ်ပြတ်သားသား ဆန့်ကျင်ခဲ့ကြသည်။ ယင်းသည် ဗျူရိုကရေစီနှင့် လက်နက်ကိုင် တပ်ဖွဲ့များကြား မကြုံစဖူး ကသောင်းကနင်း ဖြစ်စေပြီး ရှုပ်ထွေးသော ဆက်ဆံရေးကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင်ပင် ၂၀၂၀ခုနှစ်၊ နိုဝင်ဘာလ အထွေထွေရွေးကောက်ပွဲတွင် ရွေးကောက် တင်မြှောက် ခံထားရသော လွှတ်တော် ကိုယ်စားလှယ်များသည် အမျိုးသား ညီညွတ်ရေးအစိုးရ (NUG)ကို ဖွဲ့စည်းပြီး ပြည်ပတွင် ကိုယ်စားလှယ်ရုံးများ ဖွင့်လှစ်ခဲ့သည်။ ၂၀၂၁ခုနှစ်၊ မေလတွင် NUGသည် ၎င်း၏ လက်နက်ကိုင်တပ်ဖွဲ့များအဖြစ် ပြည်သူ့ကာကွယ်ရေးတပ်ဖွဲ့(PDF)ကို ဖန်တီးခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွင်း နက်နဲသော သဘောထား ကွဲလွဲမှုများနှင့် တိုင်းရင်းသားကြားရှိ အက်ကွဲကြောင်းများသည် PDFနှင့် တိုင်းရင်းသား လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့ အစည်းများအား တပ်မတော်ကို ဆန့်ကျင်သည့် တစ်ခုတည်းသော အတိုက်အခံ အင်အားအဖြစ် စုစည်းဖွဲ့စည်းရန် အတားအဆီးကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည် (Sun 2022)။
အာဏာသိမ်းမှုကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်တုံ့ပြန်ပြီးနောက် နိုင်ငံအများအပြားက မြန်မာနိုင်ငံနှင့် သံတမန်ဆက်ဆံရေး အဆင့်နှိမ့်ချရေး၊ စစ်လက်နက်နှင့်စက်ပစ္စည်းများ ပိတ်ဆို့အရေးယူမှုနှင့် တပ်မတော်နှင့် နီးကပ်စွာဆက်စပ်မှုရှိသော လူပုဂ္ဂိုလ်စာရင်းကို ပိတ်ဆို့အရေးယူခြင်း အပါအဝင် အရေးယူဆောင်ရွက်မှုများ ချမှတ်ခဲ့သည်။ ၂၀၂၁ခုနှစ်၊ မတ်လတွင် အတည် ပြုခဲ့သော ဥရောပပါလီမန်၏ ဆုံးဖြတ်ချက်သည် စစ်အစိုးရအား ၂၀၂၀ခုနှစ်၊ နိုဝင်ဘာလတွင် ကျင်းပခဲ့သည့် ဒီမိုကရေစီရွေးကောက်ပွဲ ရလဒ်အား အပြည့်အဝ လေးစားလိုက်နာရန်၊ အရပ်သားအစိုးရကို ပြန်လည်အာဏာလွှဲပေးရန်နှင့် အရေးပေါ်အခြေအနေ အဆုံးသတ်ရန် တောင်းဆိုထားသည်။ မြန်မာနိုင်ငံရှိ တိုင်းရင်းသား လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့အစည်းများအပေါ် အကြမ်းဖက်မှုနှင့် စစ်ဆင်ရေးအားလုံးကို ချက်ချင်းရပ်တန့်ရန်နှင့် ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်နှင့် အခြားနိုင်ငံရေးအကျဉ်းသားများ အားလုံးကိုလွှတ်ပေးရန် (EU Parliament 2022)ကိုလည်း တောင်းဆိုထားသည်။ အလားတူပင် ဖေဖော်ဝါရီ၊၂၀၂၂တွင် အတည်ပြုခဲ့သော အမေရိကန် အထက်လွှတ်တော် ဆုံးဖြတ်ချက်သည် တပ်မတော်၊ စစ်တပ်ပိုင် သို့မဟုတ် ထိန်းချုပ်ထားသောလုပ်ငန်းများနှင့် အာဏာသိမ်းမှုတွင် တာဝန်ရှိသူများကို အရေးယူ ကန့်သတ်ချက်များ ထပ်မံချမှတ်ရန်နှင့် CDM အာဏာဖီဆန်ရေးလှုပ်ရှားမှုအား နည်းလမ်း မျိုးစုံဖြင့်ကူညီရန် ဘိုင်ဒန်အစိုးရအား ထပ်မံတောင်းဆိုခဲ့သည် (US Congress 2022)။ ဒေသတွင်း ငွေကြေး အဖွဲ့အစည်းအချို့ပင်လျှင် မြန်မာနိုင်ငံနှင့် ချိတ်ဆက်မှု ဖြတ်တောက် ခဲ့ကြသည်။ ဥပမာအားဖြင့် အာရှဖွံ့ဖြိုးရေးဘဏ်သည် အခြေခံအဆောက်အအုံဆိုင်ရာ ပရောဂျက်များအတွက် ငွေကြေးလွှဲပြောင်းပေးခြင်းနှင့် မြန်မာ့စီးပွားရေးဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုကို အထောက်အကူပြုမည့် စာချုပ်အသစ်များ ချုပ်ဆိုခြင်းများကို ယာယီဆိုင်းငံ့ထားသည်။ ဤနောက်ခံမြင်ကွင်းကို ဆန့်ကျင်၍ အရှေ့တောင်အာရှနိုင်ငံများအသင်း(အာဆီယံ)သည် မည်သို့မှမစွမ်းသာသော်လည်း တင်းမာမှုများကို ဖြေလျှော့ရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။ ထိုကဲ့သို့သော အခြေအနေများ ထပ်ဆင့်ဖြစ်ပေါ်လာပြီးနောက် ၂၀၂၁ခုနှစ် ဧပြီလတွင် “အချက်ငါးချက် သဘောတူညီမှု” ကို ထိထိရောက်ရောက် အကောင်အထည်ဖော်ရန် ခိုင်မာသော အရေးယူဆောင်ရွက်မှုများ ပြုလုပ်ရန် အဖွဲ့ဝင်နိုင်ငံများက မြန်မာစစ်တပ်အား တိုက်တွန်း ခဲ့ကြသည်။ တပ်မတော်အား ဖော်ပြခြင်းမပြုပဲ အပြုသဘောဆောင်သော တွေ့ဆုံဆွေးနွေးမှု၊ လူသားချင်းစာနာမှု အကူအညီနှင့် အကြမ်းဖက်မှုများ ရပ်တန့်ရန်စသည်တို့ကို တောင်းဆို ထားသည်(ASEAN 2021) ။ သီအိုရီအရဆိုလျှင် အသင်းအနေဖြင့် အကျပ်အတည်းဖြေရှင်းရေး အစီအစဉ်ကို စကားလုံးများထက် ပိုမိုအကောင်အထည်ဖော်ရန် ကတိကဝတ်ပြုထား သော်လည်း COVID-19 ကပ်ရောဂါသည် မြန်မာနိုင်ငံ၏ နိုင်ငံရေးအခြေအနေများကို ဦးစားပေးအခြေအနေမှ လျော့ကျစေသောကြောင့် ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းရေး လမ်းကြောင်းသို့ ပြန်သွားရန် နည်းလမ်းရှာမတွေ့ခဲ့ပေ။
ဤပြဿနာများအားလုံးကို T.wai – Torino World Affairs Institute နှင့် တူရင်တက္ကသိုလ်၏ ယဉ်ကျေးမှု၊ နိုင်ငံရေးနှင့် လူမှုအဖွဲ့အစည်းဆိုင်ရာဌာနတို့မှ တူရင်မြို့၌ ဖေဖော်ဝါရီ ၁၈ ရက်မှ ၁၉ ရက်အထိ ပူးပေါင်းကျင်းပခဲ့သည့် မြန်မာနိုင်ငံဆိုင်ရာ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ညီလာခံတစ်ခုတွင် ဆွေးနွေးခဲ့ပြီး Turin မြို့နှင့် Fondazione Compagnia di San Paolo တို့မှပံ့ပိုးပေးခဲ့ကြပါသည်။ အဆိုပါ ညီလာခံသည် မြန်မာ-ဥရောပ သုတေသနကွန်ရက် (MyERN)မှ ဆောင်ရွက်သော လှုပ်ရှားမှုများ၏ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်ပြီး မြန်မာနိုင်ငံမှ သုတေသနပညာရှင်များအား ဥရောပနှင့် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ သုတေသန ပညာရှင်များနှင့် ပညာရပ်ဆိုင်ရာ ထိတွေ့ ဆက်ဆံမှုမှ တဆင့် မြန်မာသုတေသီများ၏ တင်ပြချက်များကို ထုတ်ဖော်နိုင်ရန် ရည်ရွယ်ပါသည်။ ဤစာအုပ်သည် တိုင်းပြည်၏အနာဂတ် နိုင်ငံရေး၊ စီးပွားရေးနှင့် လူမှုရေး အပေါ်အာဏာသိမ်းမှု၏ အကျိုးဆက်များကို ရောင်ပြန်ဟပ်သည့် ညီလာခံမှ စာတမ်းများကို ရွေးချယ် စုစည်းထားခြင်းဖြစ်သည်။ ခေါင်းစဉ်များ၊ ရှုထောင့်များနှင့် ချဉ်းကပ်မှုများ အမျိုးမျိုးရှိသော်လည်း အခန်းများ၏ ခေါင်းစဉ်များသည် ခုခံမှု၊ ခံနိုင်ရည်ရှိ မှုနှင့် ပြန်လည်ဆန်းသစ်မှုစသည့် အယူအဆသုံးခု အပေါ်တွင် အခြေခံ ထားပါသည်။
အာဏာရှင်အစိုးရများ၏ စိန်ခေါ်မှုများကို အာဏာဖီဆန်မှုနှင့် ခုခံမှုဖြင့် ပြည်သူများက မတုံ့မဆိုင်း တုံ့ပြန်ပုံနှင့်ပတ်သက်၍ အရှေ့တောင်အာရှတွင် မြန်မာ၏ဖြစ်ရပ်သည် ဥပမာ တစ်ခုအဖြစ် ထင်ရှားပါသည်။ အာဏာသိမ်းပြီးနောက်ပိုင်းတွင် ပါဝင် ပတ်သက်နေသည့် အဖွဲ့အစည်းအားလုံးအတွက် အာဏာဖီဆန်ရေးလှုပ်ရှားမှု CDMသည် ဆန္ဒပြမှု၏ ကျောရိုး အဖြစ် သရုပ်ဖော်ထားသည်။ SACကို ဆန့်ကျင်သူများ အတွက် CDMသည် စစ်အာဏာရှင် ဆန့်ကျင်ရေး လှုပ်ရှားမှု၏ ရှေ့တန်းတွင်ရှိနေသည်သာမက စစ်တပ်မှ ထိန်းချုပ်ထားသော အုပ်ချုပ်ရေးယန္တရားများကို ရပ်ဆိုင်းသွားရန် ဦးတည်ပါသည် (အမည်မသိ 2021)။ အချို့သောသူများအတွက်မူ အာဏာသိမ်းမှုကြောင့် ရုတ်ခြည်းရပ်တန့်သွားသည့် ဆယ်စုနှစ် တစ်ခုကြာ အသွင်ကူးပြောင်းရေး ဒီမိုကရေစီလုပ်ငန်းစဉ်ကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန်ပင် အဓိကမဟုတ်တော့ပါ။ ၎င်းတို့သည် မျှော်လင့်ချက်မဲ့စွာ သစ္စာဖောက်ခံခဲ့ရသည်ဟု ခံစားရပြီး ၎င်းတို့အတွက် တပ်မတော်ကို လုံးလုံးလျားလျား ဖြုတ်ချဖယ်ရှားရေးသည်သာ အဓိက ကိစ္စဖြစ်လာပါသည်။ အာဏာပိုင်များ၏ ဖိနှိပ်ချုပ်ချယ်မှု ခုခံရာတွင်လည်း နိုင်ငံရေးနှင့် လူမှုရေးအရ ချန်လှပ်ထားမှုဒဏ်ကို ခံခဲ့ရသော တိုင်းရင်းသား အစုအဖွဲ့များအား ဖိနှိပ်မှုဗျူဟာကို ဆက်လက်၍ အသုံးပြုနေပြီး အာဏာသိမ်းမှုနှင့် ၎င်း၏ နောက်ဆက်တွဲ အကျိုးဆက်ကို ဗမာအချင်းချင်း အာဏာပြိုင်မှု ဇာတ်လမ်းနောက်တစ်ခုအဖြစ် မြင်နေရပါသည်။ မြန်မာစစ်အစိုးရသည် နယ်စပ်ဒေသများတွင် ပြင်းထန်သောစစ်ပွဲများ ပြန်လည်စတင်နေချိန်တွင် ကချင်လွတ်လပ်ရေးတပ်မတော် KIA နှင့် ရှမ်းပြည်မြောက်ပိုင်းရှိ MNDA တို့ကဲ့သို့ တိုင်းရင်းသားလက်နက်ကိုင် အဖွဲ့အချို့တို့သည် တပ်မတော်စခန်းများကို ပြင်းထန်စွာ ထိုးစစ်ဆင်ရန် ဖိအားပေးခံနေရသည်။ ရခိုင်ပြည်နယ်ရှိ ရိုဟင်ဂျာများသည် ဖိနှိပ်မှုမှ လွတ်မြောက်ရန် ၂၀၁၇ ခုနှစ်မှစ၍ အစုလိုက်အပြုံလိုက် ထွက်ပြေးခြင်း အပါအဝင် (Nabuco Martuscelli၊ Ahmed and Sammonds 2022 ကိုကြည့်ပါ) အမျိုးမျိုးသော ခုခံမှု ပုံစံများကိုလည်း လက်ခံကျင့်သုံးခဲ့သည်။
ခံနိုင်ရည်ရှိမှုသည် စိတ်ပညာနှင့် လူမှုဗေဒနယ်ပယ်များမှ ဆင်းသက်လာသော အဓိကကျသည့် အယူအဆတစ်ခုဖြစ်ပြီး လူတစ်ဦးချင်း သို့မဟုတ် အဖွဲ့အစည်းများသည် အကျပ်အတည်းအခြေအနေတွင် ဖြစ်ပေါ်လာသည့် စိန်ခေါ်မှုများကို တွန်းလှန်ရန် ၎င်းတို့၏ စွမ်းရည်နှင့် အရည်အချင်းများကို ဖော်ထုတ်ပြီး သက်သေပြလာနိုင်မှုပင်ဖြစ်သည်။ အာဏာ သိမ်းခြင်း မတိုင်မီကပင် မြန်မာနိုင်ငံ၏ အသွင်ကူးပြောင်းမှုကို ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်း ရေးထက် “အာဏာရှင်ဆန်မှု”မှအသွင်ကူးပြောင်း နေရသည့် ဖြစ်ရပ်တစ်ခု အဖြစ် ပိုမို နားလည်နိုင်သည် (Ruzza၊ Gabusi and Pellegrino 2019)။ တူညီသော တိုင်းရင်းသား အုပ်စုများသည် ဆယ်စုနှစ်များတစ်လျှောက် ပြည်တွင်းတိုက်ပွဲများတွင် ခံနိုင်ရည် ရှိခဲ့ကြသည်။ အာဏာသိမ်းပြီး နောက်ပိုင်းကာလတွင် CDMအတွက်ခံနိုင်ရည်ရှိခြင်းသည် ယဉ်ကျေးမှု၊ ဘာသာတရားနှင့် ဘာသာစကား ကွဲပြားမှုများကို အသိအမှတ်ပြုခြင်းဖြင့် ဖက်ဒရယ်နှင့်ဒီမိုကရေစီ ပြည်ထောင်စုကို တည်ဆောက်ရန် စိတ်ဓာတ်နှင့်သန္နိဋ္ဌာန်ကို ဆက်လက်ရှင်သန်စေခြင်း ဖြစ်သည်။ လူအများစုခံစားနေရသည့် စနစ်တကျ လူ့အခွင့်အရေး ချိုးဖောက်မှုများကို အဆုံးစွန်ဆုံး တန်ပြန်ရန် စစ်အာဏာရှင်အစိုးရကို ဆန့်ကျင်သည့် စည်းလုံးညီညွတ်သော အင်အားစုများကို ပုံဖော်ရန် မြို့ပြနှင့် ကျေးလက်လူထု ဆန္ဒပြပွဲအား ပြန်လည်ပြုလုပ်ခဲ့ကြသည်။
စာတမ်းအားလုံးသည် ပြည်ထောင်စုအခြေအနေ၏ ယေဘုယျ အဆင်မပြေမှုများနှင့် ပက်သက်၍ မီးမောင်းထိုး ဖော်ပြထားခြင်း ဖြစ်သည်။ မြန်မာနိုင်ငံကို နိုင်ငံတစ်ခုအဖြစ် ရပ်တည်လည်ပတ်နိုင်ခြင်းမရှိသော Failed State နိုင်ငံတစ်ခုအဖြစ် သတ်မှတ်ခြင်း မပြုနိုင် သေးသော်လည်း မြန်မာအစိုးရသည် မိမိနိုင်ငံသားများအတွက် ကျရှုံးနေသည်ဟု ယေဘုယျအမြင်ရှိနေကြပါသည်။ မြန်မာနိုင်ငံသည် အာဆီယံ အဖွဲ့ဝင်နိုင်ငံများဖြစ်သည့် မလေးရှားနှင့် ဗီယက်နမ်တို့ကဲ့သို့ ခေတ်မီတိုးတက်ရေး လမ်းကြောင်းပေါ်သို့ ရောက်ရှိရန် အလှမ်းဝေးကွာနေဆဲဖြစ်သည်။ ဥပမာအားဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံသည် ပြည်တွင်းပဋိပက္ခများ၊ အထီးကျန်ဆန်မှုနှင့် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု အားနည်းသော လမ်းကြောင်းပေါ်တွင် ပိတ်မိ နေပုံရသည်။ နိုင်ငံရေး အခြေအနေများ ဘယ်လိုပဲ တိုးတက်ပြောင်းလဲနေပါစေ။ နယ်စပ်ဒေသရှိ ဗမာအများစုနှင့် တိုင်းရင်းသားလူမျိုးများကြား ဆက်ဆံရေးမှ စတင်၍ တိုင်းပြည်ကို အမျိုးမျိုးသော ကဏ္ဍပေါင်းစုံမှ ပြန်လည် တည်ဆောက်ဖို့ လိုအပ်ကြောင်း ရိုးရှင်းစွာ ကောက်ချက်ဆွဲနိုင်ပါသည်။ ၂၀၂၂ MyERN ညီလာခံ၏ အဓိကမိန့်ခွန်းတွင် Trento တက္ကသိုလ်မှ ဂုဏ်ထူးဆောင် ပါမောက္ခ Roberto Toniatti က တပ်မတော်နှင့် တိုင်းရင်းသား လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့ အစည်းများကြားတွင် အခြေခံအားဖြင့် ဖယ်ဒရယ်စနစ်အပေါ် အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် နားလည်မှုလွဲမှားသော အယူအဆများ ရှိနေနိုင်ကြောင်း ထောက်ပြ ခဲ့သည်။ နိုင်ငံတည်ဆောက်ရေး လမ်းစဉ်ကို လိုက်လျှောက်ရန်မှာ သမိုင်းပေးတာဝန် တစ်ရပ်ဟု ရှေးယခင်က ထင်မြင်ခဲ့သော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် ပြည်နယ်တစ်ခုချင်းစီက ဖက်ဒရယ်ပြည်ထောင်စု အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်မဖြစ်ကို ရွေးချယ်နိုင်သည့် ပြည်နယ်တည်ဆောက်ရေး လုပ်ငန်းစဉ်ကို ဦးစားပေးအနေဖြင့် ထည့်သွင်းစဉ်းစားရန် ပိုမိုလိုလားခဲ့ကြသည်။ စာတမ်း တင်ပြသူများသည် ၎င်းတို့၏ တင်ပြမှုများတွင် မကြာခဏ မှတ်ချက်ချလေ့ရှိသည့်အတိုင်း ပြန်လည်တည်ဆောက်မှုအပေါ် ခုခံမှု၏ မတူညီသော “စိတ်ဆန္ဒများ” အကြား ရှုပ်ထွေးသော ဆက်ဆံရေး၊ အနာဂတ်အတွက် ၎င်းတို့၏ စိတ်ကူးများ၊ ပညာရေးစနစ်၊ စီးပွားရေးအပြင် အာဆီယံရပ်၏တည်ချက် နှင့် စိတ်ပျက်စရာ အဖွဲ့ဝင်အဖြစ်ရှိနေမှုများအပေါ် စိုးရိမ်မှုများ ရှိနေကြပါသည်။ ဤစာအုပ်၏ များပြားပြီး စုံလင်လှသော ပြောဆိုချက်များသည် မြန်မာနိုင်ငံ၏ ပြည်သူဗဟိုပြုသည့် ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်အပေါ် ဆွေးနွေးငြင်းခုံမှုများအတွက် ပိုမို ထိုးထွင်းနားလည် နိုင်ရန် အထောက်အကူ ဖြစ်စေပါသည်။
စာအုပ်တွင်ပါဝင်သော အခန်းများ
လျင်မြန်စွာ ဖြစ်ပေါ်နေသော ပြောင်းလဲမှုများသည် အခြေအနေအားလုံးကို ခန့်မှန်းရ ခက်စေသော်လည်း ဤစာအုပ်တွင် အာဏာသိမ်းပြီးကာလ၏ နိုင်ငံရေး၊ စီးပွားရေးနှင့် လူမှုရေးဆိုင်ရာ ပြဿနာအချို့ကို စူးစမ်းတင်ပြထားသည်။ ၎င်းတွင် အာဏာသိမ်းမှုအပေါ် တုံ့ပြန်မှုကို ရှင်းပြရန်နှင့် စစ်အုပ်ချုပ်ရေးအောက်တွင် မြန်မာနိုင်ငံ၏ အဖြစ်မှန်ကို နားလည်သဘောပေါက်စေရန်အတွက် အမျိုးမျိုးသော တိုက်ရိုက်နှင့် တဆင့်ခံ အရင်းမြစ်များမှရရှိသည့် အချက်အလက်အများပေါ်အခြေခံပြီး တင်ပြထားသော အကြောင်းအရာ ၁၁ခု ပါဝင်ပါသည်။ ဤကဲ့သို့စီစဉ်တင်ပြမှုဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံ၏ လတ်တလော အသွင်ကူးပြောင်းမှု အသေးစိတ်ကို မတူညီသော နယ်ပယ်ရှု့ထောင့်များမှ နားလည် သဘောပေါက်နိုင်ရန် ကျွန်ုပ်တို့ မျှော်လင့်ပါသည်။
မြန်မာနိုင်ငံကို အတိတ်ကာလသို့ နောက်ပြန်လှည့်စေခဲ့သော ပြည်တွင်းပြဿနာများကို မီးမောင်းထိုး တင်ပြထားခြင်းဖြင့် အစပြုလိုပါသည်။ အာဏာဖီဆန်ရေးလှုပ်ရှားမှု “CDM” သည် အကြမ်းမဖက် လှုပ်ရှားမှုအဖြစ် မအောင်မြင်ခဲ့ကြောင်း Kaung Sett Wai က အလေးပေးပြောကြားခဲ့သည်။ အာဏာဖီဆန်ရေးလှုပ်ရှားမှု “CDM”၏နောက်ကွယ်ရှိ “ပြိုင်ဆိုင်နေသောလက်များ”သည် “တော်လှန်ရေး၏ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးတစ်ခုလုံးကို ပြည်သူ့ဝန်ထမ်းများ၏ပခုံးပေါ်သို့ တွန်းပို့ခဲ့သောဖြစ်ရပ်”သာ ဖြစ်သွားခဲ့ရပြီး၊ နောက်ဆုံး ရလဒ်အနေဖြင့် သာမန်ပြည်သူလူထုသည် စစ်တပ်ထက် ပို၍ပျက်စီးသွားခဲ့ရသည်။ အာဏာဖီဆန်ရေးလှုပ်ရှားမှု “CDM”တွင် လုပ်ဆောင်နိုင်သည့် ဉာဏ်ရည်ပြည့်ဝသော အရင်းအမြစ် များစွာရှိသော်လည်း အနာဂတ်မြန်မာနိုင်ငံ၏ ဒီမိုကရေစီနည်းကျ တက်လာမည့် အစိုးရများအတွက် တစ်ခုတည်းသော ရေရှည်တည်တံ့ခိုင်မြဲသည့် အခြေခံအုတ်မြစ်ကို ကိုယ်စားပြုနိုင်မည့် လစ်ဘရယ်နိုင်ငံရေး တွေးခေါ်နားလည်မှု အားနည်း နေသေးကြောင်း Kaung Sett Wai က ငြင်းချက်ထုတ် ဖော်ပြထားပါသည်။
၂၀၂၁ ခုနှစ်တွင် တပ်မတော်မှ အာဏာသိမ်းမှုသည် အသစ်အဆန်းမဟုတ်သော်လည်း ထင်ရှားသော သမိုင်းဝင်အဖြစ်အပျက်များ၏ လတ်တလောအဖြစ်ရပ်တစ်ခု ဖြစ်ကြောင်း Min Thang က အသိပေးထားပါသည်။ အဆိုပါအခန်းတွင် ဖေဖော်ဝါရီ ၁ ရက်မှစပြီး နိုင်ငံအတွင်း ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်များကို နိုင်ငံတွင်းရှိပြည်သူလူထုများ (အထူးသဖြင့် လူငယ်)အနေဖြင့် COVID-19 ကပ်ရောဂါကြားတွင် စစ်အာဏာရှင်အား ခုခံမှု၌ ကြုံတွေ့ရသော စိန်ခေါ်မှုများအပေါ် ဆန်းစစ်ခြင်းဖြင့် ခြုံငုံဖော်ပြထားသည်။ လက်ရှိတွင် ရုရှား၏ ပိုင်နက်ကျူးကျော်မှုကြောင့် ယူကရိန်းသို့ အာရုံလွဲသွားသည့် နိုင်ငံတကာ အသိုက်အဝန်းအနေဖြင့် ပိတ်ဆို့အရေးယူမှုများ ချမှတ်ခြင်းနှင့် ပြစ်တင်ရှုတ်ချခြင်းထက် မြန်မာနိုင်ငံရှိ လူငယ်များအား ကူညီပံ့ပိုးပေးရန်နှင့် နိုင်ငံရေး အကျပ်အတည်းများသည် နိုင်ငံတကာ၏ ထိရောက်သောပါဝင်မှုမရှိပဲ အဆုံးသတ်နိုင်မည် မဟုတ်ကြောင်း စာရေးသူက အလေးပေးဖော်ပြထားပါသည်။
Megan Ryan နှင့် Mai Van Tran တို့သည် အာဏာသိမ်းပြီးနောက် စစ်တပ်၏ သတင်းစာများနှင့် ဆိုရှယ်မီဒီယာပလက်ဖောင်းများ၏ အခန်းကဏ္ဍနှင့် လူထု သဘောထား အပေါ် လွှမ်းမိုးရန် ကြိုးစားမှုများကို ဆန်းစစ်ထားပါသည်။ အများအားဖြင့် ခုခံတော်လှန်ရေး အကြောင်းအရာများသည့် စစ်တပ်လိုလားသော အကြောင်းအရာများထက် သိသိသာသာ လူအများ၏ ဖတ်ရှုမျှဝေမှု ရှိနေသော်လည်း Facebook နှင့် Twitter ပေါ်ရှိ ဒီမိုကရေစီ တက်ကြွလှုပ်ရှားသူများ၏ ပို့စ်များသည့် စစ်တပ်လိုလားသော အာဘော်များ နေရာ ယူလာချိန်တွင် တဖြည်းဖြည်း ကျဆင်းလာကြောင်း ၎င်းတို့က ဆွေးနွေးထားသည်။ အထူးသဖြင့် ခုခံမှုတွင် အားလုံးမျှဝေလက်ခံထားသော အယူဝါဒဆိုင်ရာပန်းတိုင် မရှိသောအခါတွင် အာဏာရှင်အစိုးရများသည် ဆိုရှယ်မီဒီယာပေါ်ရှိ အာဘော်များကို မည်သို့စီမံထိန်းချုပ်လေ့ရှိသည်ကို ဤအခန်းက တစေ့တစောင်း မီးမောင်းထိုးပြထားသည်။
Cecilia Brighi နှင့် Khaing Zar Aung တို့သည် အာဏာဖီဆန်ရေးလှုပ်ရှားမှု CDM တွင်ပါဝင်ရန် ၎င်း၏အဖွဲ့ဝင် ၁၁၀,၀၀၀ ကိုလျင်မြန်စွာ စည်းရုံးစုစည်းနိုင်ခဲ့သည့် မြန်မာနိုင်ငံ အလုပ်သမားသမဂ္ဂများ အဖွဲ့ချုပ်၏ တုံ့ပြန်ဆောင်ရွက်မှုများကို ဖော်ပြထားသည်။ ဤကဲ့သို့လုပ်နိုင်ခြင်းမှာ သမဂ္ဂများ၏ ဆယ်စုနှစ်များစွာကြာ လျှို့ဝှက်စွာ စီစဉ်ပြုလုပ် ခဲ့ကြသည့် အစည်းအဝေး အတွေ့အကြုံများ၏ အကျိုးကျေးဇူးကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် နိုင်ငံတစ်ဝှမ်းနှင့် စီးပွားရေးကဏ္ဍအများစုတွင် သပိတ်များနှင့် ဆန္ဒပြပွဲများ စတင်စီစဉ်ခဲ့ကြသည့် အစုအဖွဲ့များနှင့် အစိုးရဝန်ကြီးဌာနများ၏ လုပ်ငန်း ဆောင်ရွက်မှုများကို ရပ်တန့်စေသည့် အလုပ်သမားတက်ကြွလှုပ်ရှားသူများ၏ ကွန်ရက်ကြီး ရှိနေခြင်းကိုလည်း ထည့်သွင်းဖော်ပြထားပါသည်။
အခြားသော အထူးဂရုပြုမှုများစွာလိုအပ်သော အရာတစ်ခုမှာ လူမျိုးစုအခြေပြု အမျိုးသားရေးဝါဒ ဖြစ်သည်။ တအောင်း တော်လှန်ရေး လှုပ်ရှားမှုများ၏ လက်နက် ဖျက်သိမ်းခြင်းနှင့် လက်နက် ပြန်လည်တပ်ဆင်ရေး၊ အပစ်အခတ်ရပ်စဲရေး၏ ရှုပ်ထွေးသော သမိုင်းကြောင်းကို ဆန်းစစ်ကြည့်ရာတွင် Francesco Buscemiမှ လူမျိုးစုအခြေပြု အမျိုးသားရေးဝါဒသည် နိုင်ငံရေးလှုပ်ရှားမှုကို အခြေခံထားခြင်းထက် လူမှုစရိုက် လက္ခဏာအပေါ် အခြေခံထားသော ဖြစ်စဉ်တစ်ခုဟု ကောက်ချက်ဆွဲထားပါသည်။ ၎င်းတွင် လက်နက်ကိုင်အုပ်ချုပ်မှုအပေါ် အကြောင်းပြချက်၊ ပြည်သူလူထုနှင့် ၎င်းတို့၏ ဆက်ဆံရေး စသည်ဖြင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွင်း သွတ်သွင်းထားသော နိုင်ငံရေး ကောက်ချက်တစ်ခု ရှိပါသည်။ ထို့ကြောင့် လူမျိုးစုအခြေပြု အမျိုးသားရေးဝါဒသည် လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းတွင် အမြစ်တွယ်လာပြီး “ပြင်ပတွင်” မည်သို့ပင် ဖြစ်ပျက်နေသော်လည်း ၎င်း၏တို့၏ ကိုယ်ပိုင် ဘ၀အဖြစ် ခံယူထားကြပုံရပါသည်။
မြန်မာနိုင်ငံတွင် မတည်ငြိမ်မှုများ တိုးလာခြင်းကြောင့် အရှေ့တောင် အာရှနှင့် ပြင်ပသို့ မူးယစ်ဆေးဝါး ထုတ်လုပ်မှုနှင့် ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားမှု မြင့်တက်လာစေခဲ့သည်။ ထိုင်း၊ တရုတ်နှင့် အနောက်နိုင်ငံ သတင်းရင်းမြစ်အချို့ကို ကြည့်ရှုခြင်းဖြင့် Maria Elena Sassaroli မှ အာဏာသိမ်းပြီးနောက်ပိုင်း တစ်နှစ်အတွင်း ကမ္ဘာ့ဒုတိယအကြီးဆုံး ဘိန်းစိုက်ပျိုး ထုတ်လုပ်ရာ နေရာဖြစ်လာသည့် ဖြစ်စဉ်အကျဉ်းချုပ်နှင့် ပတ်သက်သည့် တွေ့ရှိမှုကို တင်ပြ ထားပါသည်။
လက်ရှိ စစ်အာဏာရှင် အုပ်ချုပ်မှု မတိုင်မီနှင့် နောက်ပိုင်းကာလများတွင် ကြီးကြီးမားမား ပေးဆပ်ရမည့် ကဏ္ဍမှာ ပညာရေး ဖြစ်သည်။ Licia Proserpio နှင့် Antonio Fiori တို့၏ လေ့လာမှုသည် အစိုးရအရာရှိများနှင့် တက္ကသိုလ် သင်ကြားရေး ဝန်ထမ်းများနှင့် ပြုလုပ်ခဲ့သော အင်တာဗျူးများမှတစ်ဆင့် စုဆောင်းရရှိထားသော အရည်အသွေးအခြေပြု အချက်အလက်များအပေါ် အခြေခံ၍ ကျောင်းသားများနှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းကြား ကွဲပြားမှုကိုဖြစ်စေခြင်းဖြင့် SAC သည် NLD အစိုးရ၏ ပညာရေး ပြင်ပြောင်းလဲမှုများကို ဖိနှိပ်ချုပ်ချယ်သည့်ပုံစံအဖြစ်သို့ မည်ကဲ့သို့ နောက်ကြောင်းပြန်သွားနေပုံကို ရှာဖွေဖော်ထုတ် ထားပါသည်။ SAC ၏ လုပ်ဆောင်ချက်သည် CDM တွင် ပါဝင်ခဲ့ကြသော ပညာရေးဆိုင်ရာ ပုဂ္ဂိုလ်များနှင့် သင်ကြားရေးဆိုင်ရာ လုပ်ဆောင်မှုများကို ဆက်လက်ပြီး လုပ်ဆောင်ရန် ရွေးချယ်ထားသူများအကြား ကွဲပြားမှုများကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့ပါသည်။ ထိုကဲ့သို့ ဆိုးရွားသော အခြေအနေမျိုးတွင်၊ နိုင်ငံရေးအခြေနေတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာပါက ဖက်ဒရယ်စနစ်ကို အခြေခံသော ပညာရေးစနစ် ပြန်လည် ဖန်တီးနိုင်မှုနှင့် ပတ်သက်၍ လက်ရှိ ဆွေးနွေး ငြင်းခုံမှုများအတွက် စာတမ်းရေသားသူများက မျှော်လင့်ချက်အချို့ကို ရှာဖွေပေးခဲ့ပါသည်။ သို့ရာတွင် ဤအခန်း၌၊ ယခင်က အတည်ပြုခဲ့သော ပညာရေး ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုများသည် တိုင်းရင်းသားအားလုံးအတွက် မိခင်ဘာသာစကား အခြေခံ ဘာသာစကားစုံ ပညာရေးကို ခွင့်ပြုခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော ရည်မှန်းချက် မအောင်မြင်ခဲ့ကြောင်းနှင့် သင်ရိုးညွှန်းတမ်းပါ အကြောင်းအရာများသည် ဗမာယဉ်ကျေးမှုနှင့် ဗုဒ္ဓဘာသာ အပေါ် ဆက်လက် အခြေခံထားကြောင်းကို Yaw Bawm Mangshang မှဖော်ထုတ် တင်ပြထားပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဘာသာစကားစုံ ပညာရေးသည် မြန်မာနိုင်ငံ၏ ကွဲပြားခြားနားသော ယဉ်ကျေးမှု ဓလေ့ထုံးတမ်းများ ကြွယ်ဝမှုကို လေးစားစေရုံသာမက မြန်မာနိုင်ငံကို ဖက်ဒရယ် ပြည်ထောင်စုအဖြစ် ပြန်လည် တည်ဆောက်ရန်တွက် ခွန်အားအရင်းအမြစ်တစ်ခု ဖြစ်စေ နိုင်ကြောင်း စာတမ်းပြုစုသူက တင်ပြထားပါသည်။
မြန်မာနိုင်ငံအနေဖြင့် လက်ရှိတွင် အာဏာသိမ်းပြီးနောက် နိုင်ငံရေးအခြေအနေ၊ ကပ်ရောဂါဖြစ်ပွားပြီးနောက် ကျန်းမာရေးဆိုင်ရာ ပြတ်လတ်မှုများနှင့် စီးပွားရေးအရ သိသိသာသာ အားနည်းခြင်းစသည့် အကျပ်အတည်း သုံးထပ်ကွမ်းနှင့် ရင်ဆိုင်နေရသည်။ ၎င်းတို့၏ အရည်အသွေးအခြေပြုနှင့် ကိန်းဂဏန်းအခြေပြု သုတေသနများအရ Samu Ngwenya-Tshumaနှင့် Min Zar Ni Linတို့သည် နိုင်ငံရေးမတည်ငြိမ်မှုနှင့် မရေရာသော အမိန့်ညွှန်ကြားစာများကြောင့် စက်ရုံအလုပ်ရုံများ လည်ပတ်မှုကို ထိခိုက်စေသည်ဟု တင်ပြထားကြပါသည်။ အထည်ချုပ်ကဏ္ဍသည် ခံနိုင်ရည်ရှိမှုကို ပြသနေပြီး အများအားဖြင့် အပြုသဘောဆောင်သော အကြောင်းပြချက်များ ရှိနေနိုင်သော်လည်း ဥရောပသမဂ္ဂကဲ့သို့ ကြီးမားသောတင်ပို့သူများသည် မြန်မာနိုင်ငံ၏ ကမ္ဘာ့နှင့်ချီ၍ ပြိုင်ဆိုင်မှုနေရှိသော အမျိုးသမီး အများစုကို အလုပ်အကိုင်ပေးထားသည့် အသေးစားနှင့် အလတ်စား လုပ်ငန်းများ ပါဝင်နေသည့် ထုတ်လုပ်မှုကဏ္ဍကို ပိတ်ဆို့အရေးယူရန် သင့်၊မသင့် နှင့်ပက်သက်၍ ဒွိဟများ ဖြစ်ပေါ်နေခြင်းစသည့် စစ်အုပ်ချုပ်ရေးအောက်တွင် မသေချာ မရေရာသော စိုးရိမ်စရာ အခြေအနေတွင် ရှိနေပါသည်။
စီးပွားရေးကဏ္ဍအပိုင်း တင်ပြမှုသည် မြန်မာနှင့် တရုတ်ပြည်သူ့သမ္မတနိုင်ငံကြား ကျွဲ၊နွား ကုန်သွယ်မှုကို ပံ့ပိုးကူညီခြင်း အကြောင်းအရာဖြင့် အဆုံးသတ်ထားသည်။ Andrew Laitha၊ Terdsak Yano၊ Manabu Fujimura နှင့် Manoj Potapohn တို့ ပါဝင်သော ပညာရှင်အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့သည် တရုတ်နိုင်ငံသို့ ကျွဲ၊နွားမှောင်ခိုကူးခြင်း၏ အကျိုးကျေးဇူး အများစုကို တရုတ်ဝယ်လက်များ၊ ပြည်တွင်းကုန်သည်များနှင့် တရုတ်နှင့်ကွန်ရက် ချိတ်ဆက်ထားသော သြဇာအာဏာရှိသည့် ပုဂ္ဂိုလ်များကသာ ရရှိနိုင်သည်ဟု ထောက်ပြကြသည်။ ကျွဲ၊နွားမျာကို တင်ပို့ကြသည့် မြန်မာလယ်သမားများမှာ အကျိုးအမြတ် အနည်းငယ်သာ ခံစားကြရပါသည်။ အာဏာသိမ်းမှုနှင့် COVID-19 ကပ်ရောဂါသည် တရားဝင်ကုန်သွယ်မှုကို ထိန်းကြောင်းရန် တရုတ်နှင့် မြန်မာကြား ပူးပေါင်းကြိုးပမ်းမှုများကို ရှုပ်ထွေးစေခဲ့ပါသည်။ စာတမ်းပြုစုသူများမှ နယ်စပ်ဖြတ်ကျော် စိုက်ပျိုးရေးကုန်သွယ်မှုတွင် မြန်မာ၏လုပ်နိုင်စွမ်းကို ပြန်လည်ဖော်ဆောင်ရန် အထောက်အကူပြုမည့် မူဝါဒအကြံပြုချက် အချို့ကိုလည်း တင်ပြထားပါသည်။
စာအုပ်၏နိးဂုံးပိုင်း စာမျက်နှာအနည်းငယ်တွင် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် တင်ပြထားသည်မှာ အာဆီယံအနေဖြင့် မြန်မာ့နိုင်ငံရေး အကျပ်အတည်းအတွက် တပ်မတော်နှင့် ရွေးကောက်ခံအရပ်သား ခေါင်းဆောင်များကြား ဖြစ်နိုင်ချေရှိသော အဖြေကိုရှာဖွေနိုင်ရန် ကြားဝင်ဖျန်ဖြေရာတွင် အရေးပါပြီး ထိရောက်သော အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်နိုင်ပုံကို တင်ပြထားသည်။ အာဆီယံအနေဖြင့် ၁၉၉၀ခုနှစ်များ အစောပိုင်းတွင် ကမ္ဘောဒီးယားပဋိပက္ခ အဖြေရှာခဲ့ခြင်းမှ သင်ခန်းစာများကို အခြေခံပြီး အချက်ငါးချက် သဘောတူညီမှုကို ကျော်လွန်ပြီး ကုလသမဂ္ဂနှင့် လက်တွဲလုပ်ဆောင်ခြင်း ပြုလုပ်သင့်သည်ဟု Aung Kyaw Min က ထောက်ပြထားသည်။
References
“Il Gruppo dei BRICS, sempre più variegato, non appare in grado di intraprendere azioni concrete ed efficaci per migliorare la governance mondiale, piuttosto segnala... Read More
Copyright © 2024. Torino World Affairs Institute All rights reserved
